عقیق: در بهار سال ۱۳۲۳ شمسی، ایران به‌دلیل خشکسالی و بحران آب در معرض قحطی قرار گرفت. زمین‌های اطراف قم که به‌صورت دیم کشت می‌شد، به علت نباریدن باران در آستانه‌ی نابودی بود.
عده‌ای از مردم متدین، تنها چاره‌ی کار را در خواندن نماز باران دیدند. مرحوم آیت‌الله سید محمدتقی خوانساری درخواست مردم را پذیرفت، و به این ترتیب، یکی از وقایع نادر تاریخ قم رقم خورد.
«آیت‌الله صافی گلپایگانی» در شرح آن واقعه گفته‌اند:
باران نمی‌آمد، هوا بسیار تلخ و خشک بود و مردم در تنگنا و نگرانی شدید قرار گرفته بودند.
آن زمان، در بیشتر شهرها نیروهای انگلیسی و آمریکایی حضور داشتند. در خیابان‌های قم، جمعیت نیروهای خارجی از جمعیت مردم بیشتر به‌نظر می‌رسید.
در همه‌ی بیابان‌ها و جاده‌ها، از قم تا تهران و قزوین و روستاهای اطراف نیروهای بیگانه دیده می‌شدند.
در همان ایام، عده‌ای می‌گفتند خشکسالی امری طبیعی است و ربطی به عبادت ندارد؛ اما برخی از بزرگان تأکید می‌کردند که وقتی باران نمی‌آید، مردم باید به درگاه خدا روی بیاورند، نماز بخوانند، توبه کنند و از خداوند طلب رحمت نمایند.
مرحوم آیت‌الله خوانساری با اصرار مردم تصمیم گرفتند نماز باران را اقامه کنند. بعضی‌ها حتی می‌گفتند: «اگر نماز بخوانند و باران نیاید، دشمنان مسخره می‌کنند»، اما ایشان فرمودند:
ما وظیفه‌مان را انجام می‌دهیم؛ نتیجه با خداست.
محل برگزاری نماز در اطراف خاکفرج قم تعیین شد. آن زمان هنوز آباد نبود، بیابانی باز و نزدیک رودخانه بود.
اعلام کردند مردم بیایند؛ جمعیت بسیار زیادی حضور یافت. بزرگان شهر، طلاب، و حتی برخی از علمای دیگر هم آمدند.
یکی از علما در آن مراسم منبر رفت و سخنرانی کرد.
در روز اول، جمعیت بسیاری گرد آمدند، اما بارانی نبارید.
روز دوم نیز همین‌طور. انگلیسی‌ها و نیروهای خارجی هم از کنار محل عبور می‌کردند و با نگاه تمسخرآمیز به جمع مردم می‌نگریستند؛ حتی شایعه کرده بودند که مردم قم قصد قیام دارند.
اما در روز سوم، هنگامی که نماز تمام شد، آیت‌الله خوانساری با آرامش فرمودند:
ما وظیفه‌مان را انجام دادیم، بقیه‌اش با خداست.
هنوز مردم در حال پراکنده شدن بودند که ابرها در آسمان پیدا شدند.
به‌تدریج باد وزیدن گرفت و اندکی بعد، باران شدیدی شروع به باریدن کرد.
حاضرین از خوشحالی گریه می‌کردند. یکی از حاضران وقتی باران گرفت، به مدرسه رفت و با شور و شوق گفت:
«آیه‌ی وَهُوَ الَّذی یُنَزِّلُ الغَیثَ مِن بَعدِ ما قَنَطوا (خداست که پس از نومیدی، باران را فرو می‌فرستد) تحقق پیدا کرد.» آیه ۲۸ سوره شوری
این واقعه برای همیشه در یاد مردم قم ماند؛ نشانه‌ای از ایمان، اخلاص و دیانت آیت‌الله خوانساری بود، که برایشان مهم نبود مردم چه بگویند — چه تمجید، چه انتقاد — تنها به رضای خدا می‌اندیشیدند.
برای شنیدن و دانلود صوت اینجا را کلیک کنید
منبع:حوزه
